Μια παράξενη χρονιά

Κάθε χρονιά με την έναρξη των Πανελλαδικών κλείνει και ένας κύκλος.
Όχι ακριβώς κύκλος, αλλά προστίθεται μια σπείρα στην ελικοειδή ανέλιξη της ζωής. Μοιάζει να βρίσκομαι κάθε αρχή καλοκαιριού στην ίδια θέση, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, αλλά ποτέ δεν ειναι οι ίδιες.

Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τις δικές της ανάγκες και στο κάτω κάτω τη δική της προσωπικότητα. Αισθάνομαι όμως οτι τα παιδιά που δίνουν φέτος Πανελλαδικές ανήκουν σε κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Με τη πανδημία να βρίσκεται σχεδόν μέσα σε κάθε μας πρόταση, με την αγωνία για την εξέλιξή της, με τα πρησμένα μάτια απο τις οθόνες και με ψυχολογία Οργουελικών χαρακτήρων, φτάσαμε και στη φετινή έναρξη των εξετάσεων που αποτελούν την πρώτη (και μονάχα την πρώτη απο τις πολλές) ευκαιρία να αλλάξει η ζωή.

Ήταν μια παράξενη χρονιά, το δίχως άλλο. Από τη μια μάθαμε τη δύναμη της τεχνολογίας απο πρώτο χέρι, καθώς δεν είχαμε άλλη επιλογή. Και απο την άλλη αντικαταστήσαμε την ενθάρρυνση, από ένα απλό σκούντιμα στον ώμο με μια ψηφιακή κλειστή μπλε γροθιά που έχει υψωμένο τον αντίχειρα ή με μια χαριτωμένη κόκκινη καρδούλα.

Μόνο περηφάνια μπορώ να αισθανθώ για τα παιδιά που μπαίνουν στο φετινό χορό των εξετάσεων τη Δευτέρα. Οχι επειδή διάβασαν περισσότερο, οχι επειδή ειναι πιο έξυπνα, οχι επειδή πέρασα καλύτερα. Αλλά επειδή προετοιμάστηκαν κάτω απο πρωτόγνωρες συνθήκες, που δε ξέχασαν πώς μυρίζει το φρεσκο-ξυσμένο μολύβι, πού ακόμα και όταν αποσυντονίστηκαν ξαναβρήκαν το βηματισμό τους, πού ωρίμασαν πιο άγρια απο κάθε προηγούμενη γενιά. Πού όταν μεγαλώσουν θα έχουν στο βιογραφικό τους το αξεπέραστο: ‘Εδωσα πανελλήνιες με κορωνοϊό. Θα σέβεσαι’.

Είστε νικητές ήδη.

Γιάννης Ζάρας

Μοιραστείτε το!