Τέτοιες μέρες, στις αρχές του Ιούνη του 1996, κατά τις 8 παρά το πρωί, έβαλα στη τσέπη τα δυο στυλό (που τα είχα διαλέξει κανένα μήνα πιο πριν) και ξεκίνησα, τηρώντας όλα τα γούρια, για να πάω να δώσω, τις δικές μου πανελλήνιες.
Με το στόμα στεγνό από το άγχος και τους παλμούς να ανεβαίνουν πήγα στο μοναδικό εξεταστικό κέντρο της Ιεράπετρας. Εκεί είδα τους συμμαθητές μου, άλλους πιο αγχωμένους από μένα, άλλους πιο κουρασμένους και κάποιους άλλους να προσπαθούν να κρατήσουν τη ψυχραιμία τους με εφηβικά ανέκδοτα. Όταν ήρθε η ώρα που πήρα τα θέματα στα χέρια μου ήξερα ότι η στιγμή μου είχε έρθει. Ξεκίνησα να γράφω, αποκλείοντας τα πάντα γύρω μου και νοερά πήρα το γραπτό μου στο δικό δωμάτιο, στο δικό μου γραφείο, στη δική μου γωνιά, επειδή αυτές ήταν οι δικές μου πανελλήνιες.
Πέρασα στη σχολή που ήθελα και πέρασαν τα ανέμελα χρόνια του να είναι κανείς φοιτητής. Μέχρι το 2003, οι πανελλήνιες έγιναν μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου. Σπούδασα αυτό που μου αρέσει και στάθηκα από τους τυχερούς της χώρας αυτής που βγάζουν τα προς το ζήν, από το αντικείμενο των σπουδών τους. Και ποιος θα μου το έλεγε το 1996, ότι από το 2003 και μετά, θα δίνω πανελλήνιες κάθε χρόνο!
Από το 2003 δίνω τις δικές σας πανελλήνιες ακριβώς σαν να είναι οι δικές μου πανελλήνιες.
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες εισπράττω στο ακέραιο, το άγχος, τις ανησυχίες αλλά και τις προσδοκίες σας.
Αυτό που έχει σημασία είναι να τα έχει κανείς καλά με τον εαυτό του. Αν ξέρεις ότι έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς, είσαι λιγάκι πιο ήσυχος, νιώθεις λιγάκι πιο δυνατός και κατά πάσα πιθανότητα το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει.
Οι πανελλήνιες είναι μια έντονη εμπειρία. Τα συναισθήματα είναι στα κόκκινα και από την άλλη θα πρέπει
με κάποιο τρόπο να τιθασευτούν για να κυριαρχήσει το καθαρό μυαλό. Αυτή είναι η αληθινή μάχη που έχετε να δώσετε.
Να καταφέρουμε όλοι μαζί να πάτε στις εξετάσεις και να βγάλετε στο χαρτί τους κόπους, τα ξενύχτια και όλες σας τις προσπάθειες γιατί ήρθε η ώρα για τις δικές σας πανελλήνιες!
Εύχομαι επιτυχία!
Γιάννης Ζάρας
.